Astronomia - Mela Koteluk, Kwadrofonik

Stojąc pod niebem bez góry i dołu

Tętnie dojrzała do wielkości gwiazd

Własnych zaklęć ogromne koło

Krążę po niebie płynącym w czas

W sklepieniu cichym jak śmierć słowików

Nagle porywa mosiężny cyklon

Tylko ludzie zostają podobni

Podobni rozdartym nad śmiercią cyrklom

Oto, oto

Oto droga linie dłoni

Linie dłoni przedłużone w głąb

Rosną światy obojętne

Planety przybliżone rosną

Oto droga linie dłoni

Linie dłoni przedłużone w głąb

Dzwonią światy obojętne

Gwiazdy zamienione w kosmos, kosmos, kosmos

Oto droga bez góry i dołu

Kto widział nieba zamknięty strop

Oto przestrzeń trójkątów punktów

Linie dłoni przedłużone w głąb

Wtedy w sen pierwotniejsze od planet

Płyną masy coraz dalszych kół

Rozrąbać cień meteorów ciosem

Snu jak toporem na pół

Oto, oto

Oto droga linie dłoni

Linie dłoni przedłużone w głąb

Rosną światy obojętne

Planety przybliżone rosną

Oto droga linie dłoni

Linie dłoni przedłużone w głąb

Dzwonią światy obojętne

Gwiazdy zamienione w kosmos

Stojąc pod niebem bez góry i dołu

Tętnie dojrzała do wielkości gwiazd

Własnych zaklęć ogromne koło

Krążę po niebie płynącym w czas

Kosmos, kosmos, kosmos