Teraz znikasz - Jeden Osiem L

Teraz znikasz tam gdzie ja nie chcę być

Nie pamiętasz już znowu tylko sny

Sam już nie wiesz jak masz posklejać dni

Samą wiarą w czas nie naprawisz tych krzywd

Taki mój brat, mój kat, taki jest ten świat

Powtarzał mi tylko my się liczymy

Mówił my ulepieni z zupełnie innej gliny

Mówił i nie doszukuj się przyczyny, no bo

Już taki jestem zimny, bo muszę być twardy

Pełen pogardy dla tych, którzy nie trzymają gardy

Takich miliardy, wiesz mało takich jak my

Jesteśmy tutaj, żeby spełniać swoje sny

Wyróżniaj życia strony, po której jesteś ty?

Pytał - bez odpowiedzi.

Czekał.

Oczy przymykał

Łykał wszystkie te brednie, że życie jest proste

Wystarczy jeden temat — taką miał ripostę

Szukał sposobu, ciągle zacierając ręce

Nieważne jak to robię, ważne, że mam więcej

Bo przecież o to chodzi — miał w tym trochę racji

Karmiony nędznym światem pustych aspiracji…

Porozbijane pięści, uśmiechu brak na twarzy

Zły chłopak bez perspektyw, nie nauczony marzyć

Zakazy i bariery, życie bardzo wiele uczy

Mniej ci daje, a zabiera, by pokazać kto jest lepszy

Chciał być silniejszy, pewniejszy, zawsze na pierwszym planie

Coraz większe miał potrzeby, często nie starczało na nie

O czyste sumienie i kolejną szanse prosił

Przegrywał i upadał, ale zawsze się podnosił

Zgubny zwrot wydarzeń, zgubny wpływ sił pieniądza

Kiedyś tyle wspólnych spraw, teraz ciężko jest go poznać

Zagubiony w miejskim tłumie, dla nikogo nic nie znaczy

Utopiony w nienawiści, nie jest w stanie nic zobaczyć

Serce przeszywa smutek, ciarki przechodzą po plecach

Obojętny na to wszystko, nie mający siły czekać

I wiesz nie ma co narzekać na dzień, który nas tak zmienia

Pytasz — gdzie jest ten chłopak?

Został w moich wspomnieniach…

Jasna strona ciemności, zwiastowana w wielu znakach

Dla chłopaka, który w życiu wiele razy płakał

Ukrywając skrupulatnie łzy, które były prawdą

Chęć poznania ciemnej strony, która wepchnęła go w bagno

Na dno upadł sam.

W tej chwili strachu

Rzucił na swe życie fatum, najadając się obciachu

Nie chcę być tam, gdzie ty.

Naprawdę nie chcę

Bo nie idę swoją drogą, w swoją pracę wkładam serce

Pomyśl, jakby to było.

Zajrzyj w środek duszy

Nie czekając na jutro — na dzień, który wszystko ruszy

Charakter się kruszy, sen kolejny spędza z powiek

Przyglądając się tobie, mówię - to już nie ten człowiek

Starał znaleźć się przystań i nic z tego nie wyszło

Miał swoje pięć i co?

I wszystko prysło.

Wszystko prysło…

Wszystko prysło… Wszystko prysło…