Epidemia Rozczarowania I Nędza Duchowa - Arkona

Zabili wszystkie uczucia

Zabrali radość życia

Dałem się na to nabrać

A teraz została pustka

Chcę powrócić, a już nie mogę

Kolory straciły barwy

Smutek pochłonął każdą myśl

Sen zapomnienia — radość istnienia

Nie wierzyć w nic!

Tylko ciągle uciekać

Przed własną słabością

I milczeć bez wiary

Słowa symbole, egoizm zgubi

A czas zabije każdego z nas

Zbyt krótko, zbyt słabo

Czujemy życie bez winy i woli

Niech z Tobą bedzie inaczej

Spraw w sercu ogień

By płonął wiecznie

By nie zgasł wcale

Nędza!

Duchowa!

Nagrody nie ma, kara nie istnieje

Sam sobie tylko kopiesz mogiłę

Zbyt szybko, zbyt głęboko

Zamkną Cię w trumnie, proch w proch

Wtedy poczujesz jak było blisko

Bo było lepiej, wtedy zobaczysz

Co mogłeś mieć, a co straciłeś

Odkryjesz prawdę, ocenisz los

Epidemia rozczarowania i nędza duchowa

Fałszywie łakną łono Twoich myśli

Nie daj się złapać!!!

Nie daj się nabrać!!!

Nie daj się!!!