Rozpacz - The Analogs

Czuję ją wieczorem, deszcz zalewa oczy

Płynie po asfalcie prosto do rynsztoka

Czuję w oddechu, gdy chcesz mnie całować

W porannych gazetach, napisanych słowach

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

Czuję ją zmęczony, jadąc w dal pociągiem

Patrząc się na ludzi, którzy są koło mnie

Widzę ją w odbiciu, w mojej szarej twarzy

Nic się już nie zmieni, nic się nie wydarzy

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

To gorsze niż ból, gdy tracisz kochankę

Kiedy mówisz «żegnaj», odchodzi na zawsze

Rozpacz jest mą drogą, nigdy się nie kończy

Jest ze mną zawsze do samego końca

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść