Марскі чалавек - Нейро Дюбель

І рэк, і азёраў мы маем зашмат,

А мораў няма, акіянаў няма.

А мне дык нічога — а быў чалавек,

Што з гэтай прычыны закончыў свой век.

Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут,

Але ў карабельны пайшоў інстытут,

Усе акіяны і моры скарыў

І вось на радзіму вярнуўся стары.

Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі,

Нібыта па хісткім ідзе караблі,

А мора не бачыў - гарэла душа,

І ромам тушыў ён душэўны пажар.

Вось так і сканаў між азёраў і рэк

Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек.

Ляжыць у сваёй беларускай зямлі

У драўляным апошнім сваім караблі.