Parandeh Tanha - Marjan

ما پرنده های تنها

زیر شیرونی خونه

هر دو تا خسته ز غربت

هر دو آواره ز لونه

ما دو تا مثل مسافر کویر

تشنه جرعه‌ای از محبتیم

ولی بیگانه ز هم

در این سراب

لب پُر بسته

پر از شکایتیم

اگه دست سرنوشت

رقم بختو برامون می‌نوشت

یا اگه غارت باد

بهمون فرصت بودن می‌داد

دیگه دنیا برامون تنگ نمیشد

دیوارای لونه‌مون سنگ نمیشد

حالا هم دیر نشده

میتونیم پَرامونو باز بکنیم

راه یک لونه رو پیدا بکنیم

لونه‌ای که عشق برامون بیاره

خنده و شادی رو لب‌هامون بذاره

اونجایی که غم فردا نباشه

واسه این دل تنها نباشه