Gdy gaśnie płomień - Krzysztof Krawczyk

Wziąłem z twoich rąk, krajobrazy tylu miejsc

Srebra nocy, szkiełka dni, nie z kamienia

Wziąłem każde źdźbło, nawet cień spod twych drzwi

Nauczyłem się prawdy, w którą wierzysz ty

Tej pogody twoich świat, bez imienia

Dziś, gdy jest mi źle, właśnie z nich, wznoszę dom

Ooo, gdy gaśnie płomień, słyszę cię

W każdym słowie, wracasz jak

Wiatru powiew, serca ład

Ooo, gdy gaśnie płomień

Włosów tren, biorę w dłonie

I znów świat, widzę w tobie cały świat

Wziąłem z twoich rąk, obraz twój, rysunek twój

Potrąconej struny dźwięk, twoje wczoraj

Wziąłem nawet tło, miasta szum, ulic zgiełk

Nie zamknąłem drzwi, wciąż mam jeszcze drugi klucz

Lecz nie twoja w lustrze twarz, już ni twoja

Noc się w deszczu tli, rozmył się świateł blask

Ooo, gdy gaśnie płomiń, słyszę cię

W każdym słowie, wracasz jak

Wiatru powiew, serca ład

Ooo, gdy gaśnie płomień

Włosów tren, biorę w dłonie

I znów świat, widzę w tobie cały świat