Marta - Grzegorz Turnau

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze smutniej

Siedzi w otwartym oknie

I czyta stare wiersze

Przebrzmiałe bezpowrotnie

Jak pocałunki pierwsze

Litery drukowane

Przed jej oczami skaczą

W jej sercu niezakochanym

Jesienny dzień się zaczął

Na parapecie wsparta…

Spogląda obojętnie

W ulicę spowszedniałą

Tam gdzie dziewczyny

Skrzętnie

Sprzedają swoje ciało

Spogląda i zazdrości

I w dłoniach oczy chowa

Że nawet takiej miłości

Los jej nie podarował

Nie podarował

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze

Smutniej