Til deg - Gåte

Du gledde meg så mykje

Eg kan’kje gleda deg

Det beste som eg hadde

Var alt for smått for deg

Men denne vesle knoppen av mitt eige rosentre

Den skal du ha til minne om somaren og meg

I fjor haust var den berre eit snøkvitt lite nor

Djupt nedi jorda, på rota åt si mor

Når somarsola vart so varm, då våga den seg opp

Og skaut så friske grøne blad, og slik ein blodraud topp

Men då var høsten her, med iskald gufs frå hei og nut

Det vart for seint, so altfor seint, han fekk kje spretta ut

So laut han døy, og vondt det var då vesle livet gjekk;

Men lagnad-stålet av han skar, det finst kje råd med slikt

Og ilska rann med livet ut i tidens djupe hav

Der lengt og liding, sorg og sut, ja alt skal gløymast av

Og rota som den grodde på må visna bort og døy

For alt som lever her på jord er liksom gras og høy